Sunday, December 14, 2014

ಕಾತರಿಸುವ....ಕಣ್ಣು ತೋಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ....

ಅರೆರೆ ಹೌದಲ್ವಾ ಮತ್ತೊಂದು ಡಿಸೆಂಬರ್ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿದೆ.ಇಬ್ಬನಿ ತುಂಬಿದ ಬೆಳಗು, ಕನಸುಗಳನ್ನೂ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿಸೋವಷ್ಟು ಚಳಿ,ಸಾಲು ಸಾಲು ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು,ಯಾವಾಗಲೂ surprise package ಅನ್ನಿಸೋ ಸಾಂತಾಕ್ಲಾಸ್, ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಮುದ್ದು ಮುದ್ದು ತಮ್ಮಂದಿರ ಜೊತೆ ನಿಂತು ಅಲಂಕರಿಸೋ ಕ್ರಿಸ್ ಮಸ್ ಗಿಡ,ಮನೆಯೆದುರಿನ ಹಳದಿ ಗುಲ್ಮೊಹರ್ ಗಿಡ ಮತ್ತು ತಣ್ಣನೆಯ ಗಾಳಿ ಮೈ ಸೋಕೋವಾಗ ನೆನಪಾಗೋ ಅವ!

ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಮುಗಿಯೋವಾಗಿನ ವರ್ಷದ ಮೆಲುಕು,ಒಂದಿಷ್ಟು ಅಳು ,ಜೊತೆಗಿಷ್ಟು ನಗು.... ಡಿಸೆಂಬರ್ ಅಂದ್ರೆ ಕಾಡೋದಿಷ್ಟು.



ಕನಸ ಮಣಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಭಾವಕ್ಕೆ ಪೋಣಿಸೋ ಭರದಲ್ಲಿ ನನ್ನೊಳಗಿರೋ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿ ಎಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗಿದ್ದಾಳೆ ಅಂತ ಹುಡುಕ್ತಿದೀನಿ...



ಕಾಡೋ ನೋವುಗಳು ಕೂಡ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತೆ ಪ್ರೀತಿಸಿಬಿಡುತ್ತೆ. ಯಾವಾಗಲೂ ನನ್ನೀ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ತಮ್ಮಂದಿರನ್ನ ನೋಡಿದ್ರೆ ತುಸು ಜಾಸ್ತಿಯೇ ಸಂಕಟವಾಗುತ್ತೆ.ದೂರದ ಕಾಫಿ ಎಸ್ಟೇಟ್ ಗೋ ಅಥವಾ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗೋ ದೊಡ್ಡವರು ಈ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಕಂದಮ್ಮಗಳನ್ನ ರೆಸಿಡೆನ್ಷಿಯಲ್ ಸ್ಕೂಲ್ ಅನ್ನೋ ತಲೆಪಟ್ಟಿಗೆ ತಂದು ಸೇರಿಸಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿಬಿಡ್ತಾರಲ್ವಾ.ಆದರೆ ಅವರ ಬದುಕ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗಳು ಏನಿವೆಯೋ ಏನೋ..ಅದನ್ನ ಪ್ರಶ್ನಿಸೋದು ತಪ್ಪಾದೀತು. ಆಮೇಲೆ ಎರಡು ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಬಂದು ನೋಡಿಕೊಂಡು ಹೋಗೋವಾಗ ಅವರು ಅಳೋದನ್ನ ನೋಡೋಕಾಗದೇ ನಾನೇ ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಹೋಗಿ ತಬ್ಬಿಕೊಂಡಿದ್ದಿದೆ. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮಂಗಾಗಿ ಕಾತರಿಸುವ ಅವರನ್ನ ನೋಡೋವಾಗಲೆಲ್ಲ ನಂಗೂ ದೂರದಲ್ಲಿರೋ ಅವರ ನೆನಪಾಗಿಬಿಡುತ್ತೆ.ಹಹ್! ಮತ್ತೆ ನಾನೂ ಕಣ್ಣು ತೋಯಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಡ್ತೀನಿ.

ಇವರುಗಳ ಜೊತೆ ಕೂತು ಆಟ ಆಡಿ,ನಕ್ಕು ಅವರದಿಷ್ಟು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸೋಕೆ ತಡಕಾಗಿ ಕೊನೆಗೂ ಮನೆಗೆ ಬಂದ್ರೆ ಅವತ್ತಿಗೊಂದು ನಿರಾಳತೆ ನಂಗೆ.



ಒಂದು ಭಾನುವಾರವೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿರದ ನನ್ನ ಈಗೀಗಿನ ಭಾನುವಾರಗಳೆಲ್ಲಾ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೂತು ಯಾವುದೋ ಕ್ರಾಫ್ಟ್ ಮಾಡೋದ್ರಲ್ಲೋ ,ಗಾಳಿಪಟ ಮಾಡೋದ್ರಲ್ಲೋ,ಜೊತೆ ಕೂತು ಆಟ ಆಡೋದ್ರಲ್ಲೋ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಕಳೆದು ಹೋಗ್ತಿದೆ.ವರ್ಷದ ಹಿಂದಿನ ಇದೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅಲ್ವಾ ನಂಗೆ ಈ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಗೆಳೆಯರು ಜೊತೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ,ಇವರುಗಳ ಮಾತುಗಳ ಜೊತೆ ನಾ ಕಳೆದೇ ಹೋಗಿದ್ದು...



ಇಲ್ಲೊಬ್ಬ ಪುಟ್ಟ ಗೆಳೆಯನಿದ್ದಾನೆ ನಂಗೆ.ಅವನೆದುರು ಎದ್ದು ನಿಂತು ಯಾವುದೋ ಆಟ ಆಡೋಕೆ ಅಥವಾ ಏನಾದರೂ ಮಾಡೋಕೆ ತುಸು ಯೋಚಿಸ್ತೀನಿ ನಾನು.ಯಾಕಂದ್ರೆ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಎದ್ದುನಿಲ್ಲೋಕಾಗದ ಅಸಹಾಯಕೆ ಅವನದಾಗಿರೋವಾಗ ಸಂಕಟವಾಗುತ್ತೆ ನಂಗೆ.ಅವನೋ ತೀರಾ mature ಆಗಿ ’ನಂಗೇನೂ ಬೇಸರವಿಲ್ಲ ಅಕ್ಕಾ,ನೀವು ಅವರೆಲ್ಲರ ಜೊತೆ ಆಟ ಆಡಿದ್ರೆ ನಾ ನೋಡಿ ಖುಷಿಪಡ್ತೀನಿ,ನೀವು ಎದ್ದು ನಿಂತು ಆಟ ಆಡಿ’ ಅಂತಾನೆ! ನನ್ನೊಳಗಿರೋ ತಲ್ಲಣಗಳೆಲ್ಲಾ ಮತ್ತೆ ಕಣ್ಣಂಚ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಜಾರಿ ಬಿಡುತ್ತೆ. ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂರಲೇಬೇಕಂದ್ರೆ ನನ್ನೊಳಗೂ ಎಷ್ಟು ಕಾರಣಗಳಿವೆ ಅಲ್ವಾ...

ಎಷ್ಟು ಪ್ರಬುದ್ಧತೆಯ ಮಾತಾಡ್ತಾನೆ ಅಲ್ವಾ.

ಬೇಕಿತ್ತು ನಂಗೂ ಇಂತಹುದ್ದೇ ಒಂದು ಸಾಂಗತ್ಯ.



ಬಿಡುವಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಪಾಟ ಮಾಡೋಕೆ ಹೋಗಿ ಅವರಿಗಿಂತ ನಾ ಕಲಿತಿದ್ದೇ ಜಾಸ್ತಿಯಿದೆ ಒಂದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ.ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಎದ್ದುನಿಲ್ಲಬೇಕನ್ನೋ ಭಾವವ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ರವಾನಿಸಿಬಿಡ್ತಾನೆ ಅವ.ನೋವೇ ಇಲ್ಲದವಳಂತೆ ನಗೋದನ್ನ ಕಲಿತಿದ್ದೀನಿ.ರಾತ್ರಿಯಾಗಸಕ್ಕೆ ಮುಖ ಮಾಡಿದ್ರೆ ಇವರು ಕೇಳೋ ಅದೆಷ್ಟೋ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡು ನನ್ನೊಳಗೆ ನಕ್ಕುಬಿಡ್ತೀನಿ.ತಾರೆಗಳ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮ ಸುಮ್ಮನೆ ಅಲೆದಾಡೋ ಖುಷಿ ಸಿಕ್ಕಿದೆ.ಜೊತೆಗೆ ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯ ’ಅಕ್ಕಾ’ ನನ್ನೆಲ್ಲಾ ಧಾವಂತಗಳ ಬದಿಗಿಟ್ಟು ನೆಮ್ಮದಿಯ ಸಂಜೆಯೊಂದನ್ನ ಕಳೆಯೋದನ್ನ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿದೆ.

ಖುಷಿಯಿದೆ ನಂಗೆ ಇವತ್ತಿನ ದಿನಗಳ ಬಗೆಗೆ.

ಮತ್ತೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಕಂದನ ಕನವರಿಕೆ.



ಅಲ್ಯಾರೋ ಹುಡುಗ ಹೇಳದೇ ಕೇಳದೆ ಇಷ್ಟವಾಗ್ತಾನೆ.ಇನ್ಯಾರೋ ಆತ್ಮೀಯ ಕಾರಣವನ್ನೂ ಹೇಳದೆ ಎದ್ದು ಹೋಗಿಬಿಡ್ತಾನೆ.ಯಾಕೋ ತಿರುವುಗಳ ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಎಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದುಬಿಡ್ತೀನೇನೋ ಅನ್ನೋ ಭಯ ಶುರುವಾಗುತ್ತೆ...ಆದರೂ ಹೊಸ ದಾರಿಯ ನೋಡ ಬೇಕಂದ್ರೆ ಆ ತಿರುವ ದಾಟಲೇಬೇಕಲ್ವಾ?

ಮತ್ತೆ ಮಳೆಯಾಗಿದೆ ನನ್ನೂರಲ್ಲಿ.ಇನ್ನೇನು ಕಳೆದುಹೋಗ್ತಿರೋ ವರ್ಷವೊಂದರ ನೆನಪು ಈ ಮಳೆಗೆ ಮತ್ತೆ ರಾಡಿಯಾಗಿದೆ..ಹರವಿಡೋಣ ಅಂದ್ರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಒದ್ದೆ ಒದ್ದೆ.

ಸ್ವಲ್ಪ ಒಣಗಲಿ ಅವೆಲ್ಲಾ ಅಷ್ಟರೊಳಗೆ ನಾ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಗೆಳೆಯರ ಜೊತೆಗೊಂದು ಐಸ್ ಕ್ರೀಮ್ ತಿಂದು ಬರ್ತೀನಿ. ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ ಮುಂದಿನ ಮಳೆಗೆ ಜೊತೆ ಕೂತು ಐಸ್ ಕ್ರೀಮ್ ತಿನ್ನೋಣ ಅನ್ನೋ ಮಾತನ್ನ!

ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಆಕಾಶ ಬುಟ್ಟಿಗಳನ್ನ ತಂದು ಮನೆಯೆದುರು ಅಲಂಕರಿಸಿ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿನ ಆ ಬಣ್ಣಗಳ ನೋಡಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸೋದಿನ್ನೂ ಬಾಕಿಯಿದೆ.



ಇನ್ನೇನಿದ್ದರೂ ಹೊಸ ಪುಟ... ಹೊಸ ಡೈರಿ... ಹೊಸ ಪೆನ್ನು!

Tuesday, December 2, 2014

ಕನ್ನಡಿಯೊಳಗೊಂದು ಬಿಂಬ.


ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕಂದ್ರೆ ನಾ ಯಾವತ್ತೂ ಒಂದಿಡೀ ಫಿಲ್ಮ್  ನೋಡಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಮೂರು ಗಂಟೆಯ ಮೂವೀ  ನನ್ನ ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್ ಅಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಂದ್ರೆ ಒಂದುವರೆ ಗಂಟೆಗೆ ಮುಗಿದಿರುತ್ತೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೋ ಏನೋ ನನ್ನನ್ನ ಥಿಯೇಟರ್ ಗೆ  ಅಥವಾ ಅವರು ನೋಡ್ತಿರೋವಾಗ ಕೂತು ನೋಡು ಬಾ ಅಂತ ಸುಮ್ಮನೆ ಮಾತಿಗೂ ಯಾವ ಗೆಳತಿಯರೂ ಕರೆಯಲ್ಲ.
ಅವತ್ತೂ ನಿದ್ದೆ ಬಾರದಿರಲಿ ಅನ್ನೋ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ನೋಡ್ತಿದ್ದೆ ’Banglore Days' ಅನ್ನೋ ಮಲಯಾಳಂ ಮೂವಿಯನ್ನ. ನಿನ್ನೆ ಯಾಕೋ ಓದೋದು ಬೇಸರವಾಗಿ ಮತ್ತದೇ ಮೂವಿಯನ್ನ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಒಬ್ಬಳೇ ಕೂತು ನೋಡಬೇಕನಿಸಿತ್ತು.
ನನ್ನಲ್ಲಿಷ್ಟು ಬದಲಾವಣೆ ಕಂಡಾಗ ’ಸ್ಟಡಿ ಹಾಲಿಡೇಸ್ ಗೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಶಕ್ತಿಯಿದ್ಯಾ ನೋಡಿದ್ದ ಮೂವಿಯನ್ನೆ ಮತ್ತೆ ನೋಡೋವಷ್ಟು.. ಅದೂ ನೀನು!!!!’ ಅಂತ ಕಾಲೆಳೆದಿದ್ದಳು ಗೆಳತಿ.

  ಯಾಕೋ ಅಲ್ಲಿಯ ’ಕುಟ್ಟನ್’,’ಕುಂಜು’,’ಅಜ್ಜು’  ಮೂವರು crazy cousins ಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಹರವಿಟ್ಟ ಚಂದ ಚಂದದ ಆ ಭಾವಗಳು ನಂಗಿರೋ ನನ್ನ ever best cousins ಗಳ ನೆನಪಿಸಿಬಿಡ್ತು.

ಮತ್ತೆ ನೆನಪನ್ನ ಅದೇ ಅಡಿಗೆ ಮನೆಯ ತುಂಬೆಲ್ಲಾ ಹರವಿಟ್ಟು ಕೂತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀನಿ.ಇನ್ನು ಅಮ್ಮ ಬಂದು ದೋಸೆ ಹಿಟ್ಟು ಖಾಲಿ ಈಗಾದ್ರೂ ಎದ್ದು ಹೋಗಿ ಅನ್ನೋ ತನಕವೂ ಅವಗಳು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇರುತ್ತೆ.
God made us cousins bcause he knew our moms couldn't handle us as sisters!

Here begins a very cute memory with my ever crazy cousin.
              ನಾ ಅವಳೊಟ್ಟಿಗೆ ಆಟ ಆಡಿಲ್ಲ. ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಜೊತೆಯಾಗ್ತಿದ್ದ ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಜಗಳವಂತೂ ದೂರದ ಮಾತು. ನಾ ತೀರಾ ಜೋಪಾನ ಮಾಡೋ ನನ್ನದೊಂದು ರೆಡ್ ಪ್ರಿಲ್ಲು ಪ್ರಿಲ್ಲು ಪ್ರಾಕ್ ಕೂಡಾ ಅವಳೆ ತೆಗೆಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದು.
ಅವಳ ನೆನಪಾದಾಗಲೆಲ್ಲ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗು ಮಾತ್ರ ಮೂಡೋವಷ್ಟು ಮುದ್ದು ಅವಳಂದ್ರೆ.
ನನ್ನ ಅವಳ ಮಧ್ಯ ಒಂದು ಜನರೇಷನ್ ಗೆ ಆಗೋವಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳ ಗ್ಯಾಪ್ ಇದೆ.ಆದರೂ ಇಬ್ಬರ ಮಧ್ಯ  generation gap ಅನ್ನೋ ಯಾವ ಭಾವವೂ ಸುಳಿದಿಲ್ಲ.ನನ್ನೆನ್ನಾ ಟೀನ್ ಭಾವಗಳ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ,ಕಾಲೆಳೆದು ನಗೋಕೆ,ತೀರಾ ಅನ್ನೋವಷ್ಟು ಮುದ್ದು ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ನಂಗವಳೇ ಬೇಕು ಈಗಲೂ.she is not my partner in crime.She is not my midnight companion. But she is the one who shares my memories of childhood, our shangai,our moments of happiness and triumph!

ಅಮ್ಮನ ಸೆರಗು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡೇ ಇರ್ತಿದ್ದ ನಂಗೆ,ಯಾರೊಟ್ಟಿಗೂ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಮಾತಾಡದ ತುಸು ಜಾಸ್ತಿ ಸಿಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ರಂಪ ಮಾಡ್ತಿದ್ದ ನಂಗೆ ಅವಳೊಂದು ದೀರ್ಘ ಆಲಾಪ.

ಅವಳದ್ದೊಂದು ಸಾದಾ ಸೀದ ಪ್ರಪಂಚ.
ಅವಳ ಫ಼ುಡ್ ಕೋರ್ಟ್ ಗೆ ಒಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟರೆ  ನಂಗಿನಿತು ಆಶ್ಚರ್ಯ. ರಾಶಿ ರಾಶಿ ಪುಸ್ತಕಗಳ  ಓದೋ ಗೀಳು ಅಂಟಿಸಿದ್ದೂ ಅವಳೇ.ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಯಾವಾಗಲೂ ಬೈಯ್ಯೋ ನನ್ನ ಟ್ರೆಕ್ ,ಟ್ರಿಪ್ ಅನ್ನೋ ಪ್ರೀತಿಗಳಿಗೆ ಕಾರಣ ಅವಳೇ.ಭಾವಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮರೆಮಾಚದೆ ಹಾಗೆಯೇ ಸೆರೆ ಹಿಡಿದು ಬಿಡೋ ಫೋಟೋಗಳ ತೆಗೆದು ಬೇಜಾರಾದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಅವುಗಳೊಳಗೆ ಇಣುಕಿ ನೋಡೋ ನನ್ನ ಫೋಟೋ ಪ್ರಪಂಚದ ಮೊದಲ ಕ್ಲಿಕ್ ಕೂಡಾ ಅವಳದೇ DSLRದು.
 ಇನ್ನು ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದ ಸಂಜೆಯ ತನಕ ಎಲ್ಲರ ತಲೆ ತಿಂದು ರಾತ್ರಿಯಿಂದ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯ ತನಕ ಓದೋ ನನ್ನ ಇವತ್ತಿನ so called study holidays ಗಳಲ್ಲೂ ನಾನವಳ ಪಕ್ಕಾ follower ಅನ್ನೋದು ಅಮ್ಮನ ಮಾತು.

              ಬದುಕ ಯಾವುದೋ ತಿರುವಲ್ಲಿ ನಾ ಕಂಗಾಲಾಗಿ ಕೂತಿದ್ರೆ ಅಷ್ಟು ದೂರದಿಂದ ಧೈರ್ಯ ಹೇಳೋ, ನಿನ್ನಿಷ್ಟದ ವಿಷಯಗಳ ಜೊತೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕು ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಬದುಕಿಗಿಷ್ಟು ಭರವಸೆ ತುಂಬೋದು ಅವಳು.
ಮಾತಂದ್ರೆ ಅಲರ್ಜಿ ಅಂತಿದ್ದವಳಿಗೆ ಸುಮ್ಮನಿರು ಮಹರಾಯ್ತಿ ಅನ್ನೋವಷ್ಟು ಮಾತು ಕಲಿಸಿದ್ದು ಅವಳೇ. ಸಂಬಂಧಗಳೆಲ್ಲ ಸುಮ್ಮನೆ ಪೊಳ್ಳು ಅಂತಂದು ಅವುಗಳಿಂದ ದೂರವೇ ಉಳಿಯೋ ನಂಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಬಂಧಗಳನ್ನೂ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ತಬ್ಬೋ,ಎಲ್ಲರೊಟ್ಟಿಗೂ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದಲೇ ಮಾತಿಗೆ ಶುರುವಿಡೋ ಅವಳು ಒಂದು ಕೌತುಕ ಪ್ರಪಂಚ.
ಆ ಊರ ಬಿಟ್ಟು ಈ ಊರು ಸೇರಿದ ಮೇಲಿನ ಅದೆಷ್ಟೋ ಬದುಕ ಪಾಟಗಳಿಗೆ  ಸುಮ್ಮನೆ ದೂರ ನಿಂತು ನಕ್ಕುಬಿಡ್ತಾಳೆ nice to see the world in teen angles ಅಂತಂದು ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ಭಾವಕ್ಕೂ ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟೋ ಅವಳು.
ಈಗಲೂ ಅಷ್ಟೇ  ಬೇಜಾರಾದಾಗ ಅವಳಡ್ಡದಲ್ಲೊಮ್ಮೆ ಓಡಾಡಿ ಬಂದ್ರೆ ಮನಸೆಲ್ಲಾ ತಿಳಿ ನೀಲಿ ಮೇಲಿನ ಆಗಸದಂತೆಯೇ.

ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ  ಯಾವ್ ಯಾವಾಗ್ಲೋ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡೋ, ಯಾವ್ ಯಾವ್ದೋ ಟೈಮ್ ಅಲ್ಲಿ ಓದೋ, ಬೋರ್ ಆದಾಗ ಸ್ನಾನ ಮಾಡ್ತಾ,ನೆನಪಾದಾಗ ಊಟ ಮಾಡೋ,ರೂಮ್ ಪೂರ್ತಿ ಶೀಟ್ ಗಳು,ಮುಖದ ತುಂಬೆಲ್ಲಾ ಟೆನ್ಷನ್ ಇರೋ  ಸ್ಟಡಿ ಹಾಲಿಡೇಸ್ ನನ್ನನ್ನಿಷ್ಟು ಬರೆಯೋ ತರಹ ಮಾಡ್ತು ಈಗ.
ಹೌದು ಅಮ್ಮ ಹೇಳೋ ಹಾಗೆ ನಾನವಳ ಡಿಟ್ಟೋ ಡಿಟ್ಟು ಅನ್ನೋದು ಅರಿವಾಯ್ತು ಕೂಡಾ :)
              ನಾವ್ ಕಸಿನ್ಸ್ ಗಳೆಲ್ಲಾ ಒಂದೇ ಫ್ರೇಮ್ ಅಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆಯಾದ್ರೂ ಕಾಣಬೇಕನ್ನೋ ಆಸೆಯಿದೆ.ಆ ಭಾಗ್ಯ ಯಾವತ್ತು ದಕ್ಕುತ್ತೋ ಅನ್ನೋ ಕಾತರತೆಯಿದೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ.ಮುಂದಿನ ವಾರ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಸೇರೋವಾಗ ನಾ ಮಾತ್ರ ಇಲ್ಲಿ ಪರೀಕ್ಷೆ ಬರೆಯಬೇಕಲ್ಲಾ ಅನ್ನೋ ಹೊಟ್ಟೆಯುರಿಯಿದೆ.ಅವತ್ತೆನಾದ್ರೂ ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಅವರೆಲ್ಲಾ ಒಂದೇ ಫ್ರೇಮ್ ಅಲ್ಲಿ ಕಂಡರೆ ಮಾತ್ರ ಅವರುಗಳು sorry ಅನ್ನೋವಷ್ಟು ಅತ್ತುಬಿಡ್ತೀನಿ ಅಷ್ಟೇ.